Zamek w Oleśnicy [woj. dolnośląskie]

Jeden z największych i najlepiej zachowanych a jednocześnie najmniej znanych zamków na Dolnym Śląsku. Dawna rezydencja Piastów, Podiebradów, Hohenzollernów.

(drogi czytelniku, po przeczytaniu tekstu i obejrzeniu galerii, jeśli stwierdzisz, że zasłużyliśmy, zostaw małego lajka)

HISTORIA ZAMKU

W miejscu obecnego zamku, w XIII wieku istniał wzmiankowany jeszcze przed 1238 r. gród obronny otoczony wałem ziemno-drewnianym z palisadą, jedną bramą i mostem nad fosa. Pierwszym murowanym elementem była cylindryczna wieża wzniesiona na przełomie XIII i XIV wieku. Miało to poprawić zdolności obronne, gdyż Oleśnica stała się wtedy grodem granicznym księstwa głogowskiego. Na początku XIV wieku utworzone zostało księstwo oleśnickie, w związku z czym trzeba było rozbudować siedzibę książąt. Zmian dokonał książę Konrad I, który przekształcił gród w duży zamek na planie kwadratu o boku prawie 50 metrów. Podczas tej zmiany, wał ziemny zastąpiono wysokim ceglanym murem obronnym, zbudowano murowane zabudowania mieszkalne, reprezentacyjne i gospodarcze. Z zachodniej strony stał reprezentacyjny dom mieszkalny a z trzech pozostałych znajdowały się mury kurtynowe. W północnym murze umieszczono wjazd do zamku a obok w narożniku stała cylindryczna wieża. W drugim narożu znajdowała się druga, czworoboczna wieża. Zamek był siedzibą książąt oleśnickich do 1492 roku, kiedy to zmarł ostatni z miejscowej linii Piastów. W 1495 roku zamek przeszedł w ręce czeskich Podiebradów. W latach 1542-1562 książę Jan Podiebrad przebudował gotycki zamek w stylu renesansowym, dobudował tzw. Pałac, podwyższył wieżę zamkową i dobudował barbakan. W latach 1585-1616 podczas rządów księcia Karola II nastąpiła kolejna rozbudowa zamku. Wtedy to powstały skrzydła wschodnie i południowe, krużganki, dekoracyjna brama wjazdowa do pałacu, bastiony obronne oraz nowe drogi komunikacyjne. W tej postaci zamek przetrwał do dzisiaj. Po wygaśnięciu linii Podiebradów zamek przeszedł w panowanie Wirtembergów a następnie Brunszwików. Zamek stracił wtedy rangę książęcego. Pod koniec XIX wieku dzięki nowym właścicielom - Hohenzollernom - jego ranga ponownie wzrosła. Od 1885 roku stał się bowiem siedzibą każdego następcy tronu Cesarstwa Niemieckiego i Królestwa Prus. W tym czasie przeprowadzono prace remontowe i modernizacyjne. Zamek został w rękach Hohenzollernów do 1945 roku. Podczas II wojny światowej nie został on uszkodzony. Po wojnie w zamku znajdował się oddział radzieckiego Międzynarodowego Czerwonego Krzyża a następnie Technikum Budowlane i Centralna Szkoła Instruktorów Zuchowych ZHP. W 1993 roku w zamku rozpoczął działalność Ochotniczy Hufiec Pracy.

MY

Do oleśnickiego zamku przymierzałem się kilkukrotnie, jednak nic z tego nie wychodziło. Dopiero razem z Zuzą zamek udało się zdobyć. Jechaliśmy wtedy do Wrocławia, który tak Zuzę zauroczył (mnie zawsze Wrocław fascynował, dlatego tam też mieszkałem). Stwierdziłem, że tym razem musimy po drodze zjechać do Oleśnicy. No i w końcu się udało. Zamek jest potężny. Nie spodziewał się, że aż tak. Obeszliśmy go w koło, potem zawitaliśmy na dziedziniec i spróbowaliśmy też go poznać od wewnątrz. Bilet wstępu do zamkowych komnat kosztuje 5 zł na osobę. Czy warto? Na pewno, chociaż wiele do zobaczenia nie ma. Udostępniony jest bowiem Dziedziniec, Sala Tortur i Sala Rycerska. Ciekawostką jest to, że mimo swojego ogromu i swojej wartości, byliśmy w tym czasie jedynymi turystami. Jak to jest, że w Książu czy na Zamku Czocha są setki, tysiące turystów dziennie a tutaj byliśmy sami. Na pewno zamek nie jest tak promowany. nie jest też tak dostępny bo większość zamku zajmują różne instytucje. Jednak warto a wręcz należy ten zamek zwiedzić, zaznaczyć sobie na swojej mapie planowanych miejsc. Polecamy zjechać trochę z trasy lub wybrać się specjalnie do tego jednego z największych i najlepiej zachowanych zamków Dolnego Śląska.

GALERIA

Podobał Ci się artykuł? 

Będziemy bardzo wdzięczni za Twoje kliknięcie "Lubię to!" poniżej. 

Wszystkie zdjęcia są mojego autorstwa i nie zgadzam się na ich kopiowanie i wykorzystywanie bez mojej zgody (Ustawa z dnia 4 lutego 1994 roku o prawie autorskim i prawach pokrewnych).